อยู่บ้านฟังฟ้าฝนคำรนร้อง คิดถึงน้องนวลนางพลางหวั่นไหว จำห่างเหเรรวนมาด่วนไกล คิดถึงสาวบ้านกลอนไทยไม่เว้นวาง เฝ้าหลบซุ่มพุ่มพงเพราะหลงผิด คำลิขิตคิดไปใจบาดหมาง ตามอารมณ์ตรมตรอมที่ล้อมลาม แต่ซ่อนความจริงจิตให้คิดครวญ เราเขียนไปยิ้มไปแม้ใครอ่าน เกิดทรมานเรานี้ที่คิดหวน จึงทั้งหลายในอารมณ์ไม่สมควร จนอยากม้วนเสื่อหนีมิหวนคืน แต่เอาเถอะดั่งขงเบ้งกับจิวยี่ เมื่อสุดท้ายไม่ปรานีสุดขัดขืน จิวยี่อ่านสาล์นสิ้นก็ล้มครืน อย่างมิอาจหยัดยืนอยู่อย่างเป็น อ่านตำราสอนใจให้รู้ว่า ผู้ชอบกำลังเข้าบีฑาจไม่คิดเห็น ผู้ปัญญากว้างไกลไม่ลำเค็ญ ยังชื่นเช่นสืบมาแต่ช้านาน เหมือนขงเบ้งกับจิวยี่นั้นฉันใด จงกว้างไกลบ้างหนาปัญญาท่าน ท้ายที่สุดจุดหมายไม่ยืนนาน เหมือนตำราเหมือนนิทานเช่นนั้นเอย

ก่อสร้างโรงพยาบาลอุดรฯ

ผมทำงานอยู่ที่นี่แหละ 5 เมษายน 2554   ทิดโรจน์ (ดอกกระเจียว)